Land art and site specific sculpture - land art uses the environment and its scale as its material. Concrete art is expressed in material itself with which the artist introduces her non-representational objective. Public art can be viewed and accessed by observers.
click the images for next

sculpture by Lucien den Arend - HOME

cv | works | sculptures | site specific | environmental | land art | architectural | publications | exhibitions | symposia/lectures | cities | encounters | accounts

texts

 

English
Suomi
Nederlands

2005 - geschreven voor de uitgave BK-INFORMATIE van de Stichting BK-informatie, Rotterdam.

Finland - arenden in de lucht

De column is deze keer geschreven door Lucien den Arend (1943), die na meer dan de helft van zijn jeugd in Californië gewoond te hebben en aldaar studeerde op Californië State University at Long Beach naar Nederland terugkeerde en zijn studie vervolgde aan de ABK's te Tilburg en Rotterdam en tegenwoordig in Kangasniemi Finland woont en werkt.
Al in Amerika ging zijn voorkeur uit naar ruimtelijke vormgeving. In Nederland heeft hij sinds 1969 in tientallen gemeenten openbare beelden en omgevingen uitgevoerd, maakte deel uit van verscheidene gemeentelijke en landelijke adviescommissies, was voorzitter van de Stipendiumcommissie, voorzitter en secretaris van de Nederlandse kring van Beeldhouwers, lid van Arti et Amicitiae in Amsterdam en Pictura in Dordrecht en was initiatiefnemer van het Openluchtmuseum Beeldenpark Drechtoevers. Naast tientalle andere websites onderhoudt hij dagelijks zijn bijna twaalfhonderd pagina's tellende www.denarend.com

'Finland - arenden in de lucht'

"In het voorjaar van 2003 ben ik met mijn gezin voorgoed naar meer noordelijke streken vertrokken. Voor het bedrag dat wij voor ons huis in Nederland kregen kochten wij in het zuidoosten van Finland, 365 kilometer ten noordwesten van Sint Petersburg, een verlaten landgoed, Penttilä, midden in uitgestrekte bossen, heuvels en gelegen aan een meer.

Het was tegen de avond toen wij op 7 juni 2003 aan het einde van de zeshonderd meter lange oprit door het bos ons nieuwe huis bereikten. Sinds de jaren zestig was er niet meer gestookt. De laatste paar jaar deed het dienst als zomerverblijf voor een familie uit Helsinki. Het was kil in het grote huis. Omdat het rond die tijd op die hoogte niet meer echt donker wordt konden wij in de houtopslag, die gebruikelijk in de navetta (stallen) is, uit de schijnbaar onuitputtelijke voorraad kachelhout een stapeltje stammen vinden om de enorme open haard mee aan te maken.

De zeecontainers met onze boedel waren nog onderweg en wij hebben de eerste tijd in het huis gekampeerd. In de ruim twee jaar die sinds die tijd gepasseerd zijn hebben wij een boorrput van honderd vijfendertig meter diep in de granieten bodem laten slaan, een aardwarmtesysteem aangelegd evenals een eigen rioleringssysteem. De hoogstnodige verbouwingen zijn gebeurd, maar het meeste moet nog komen. Voordat het verwarmingssysteem klaar was hebben wij in dat eerste jaar tot één dag voor de kerst vijf tegelkachels en de open haard elke dag moeten stoken. Wij hadden tijdig door dat de houtvoorraad toch niet onuitputtelijk was en vijfenveertig kuub vóór de navetta laten neerleggen.

Aanloop van vrienden en collega's is minder dan in de randstad; hier hoef je geen agenda te trekken om een afspraak met elkaar te maken. De afstanden in Finland zijn beduidend groter dan in Nederland en men draait er zijn hand niet voor om om enkele honderden kilometers af te leggen voor een bezoek; dat is dan vanzelfsprekend niet alleen voor de koffie. Wij hebben veel aan een goede buur, Kari, die regelmatig langs komt om ons van advies te dienen.

De beren, wolven lynxen en elanden hebben zich nog niet allemaal laten zien. Een regelmatige gast is een sneeuwuil met een vleugelspan ter breedte van onze auto - en hoog in de lucht vliegen onze naamgenoten.

Finland heeft voor wat de beeldende kunst betreft, in de vijftien jaar dat wij er jaarlijks verbleven, getoond dat er groei in een carrière kan blijven - vooral vanuit de appreciatie.

Wat mij opvalt is dat de mensen hier niet gelijk klaar staan met een mening die zij zo nodig moeten ventileren. Ook wanneer zij niets begrijpen van bepaalde vormen van beeldende kunst, zien zij wel dat iemand daar mee bezig is geweest en respecteren die inzet. Op de opening van mijn overzichtstentoonstelling in het Kajaani Art Museum kwamen sommige mensen naar mij toe om hun complimenten te geven. Maar dit deden zij pas nadat zij mij verteld hadden niet veel van eigentijdse kunst te begrijpen. Men staat hier open voor het onbekende. Elke Fin kent zijn beeldende kunstenaars, musici en architecten - vraag wie Alvar Aalto is en je krijgt het goede antwoord.

In Nederland heerst een klimaat waarin de beeldende kunst met de beeldende kunstenaar een wegwerpartikel is geworden. Kunsthistorici, adviseurs en kunstpolitici gaan er van uit dat zij het zijn die de het gezicht van de beeldende kunst bepalen. Zij zijn het die over de hoofden van beeldende kunstenaars heen - niet zelden hun eigen collega's - moeten groeien. Alle aandacht lijkt gevestigd te zijn op het laatste en nieuwste. Het tijdloze dat inherent is aan beeldende kunst wordt niet onderkend - of het wordt als 'gedateerd' van de hand gewezen. De beeldende kunst is, in Nederland vooral, een modeartikel geworden. Dat kunstklimaat spoorde mij mede aan om te vertrekken.

In 1953, toen ik negen was, emigreerden mijn ouders en ik naar Amerika. Dat was pas ver weg; daarbij vergeleken is Finland in de huidige tijd een uitstapje. Met mijn Finse vrouw, Marjo, reisde ik jaarlijks naar Lapland waar wij een blokhut op een klein eiland hebben. Het was op den duur dus niet zo moeilijk meer om Nederland de rug toe te keren. En wat mijn werk betreft is mijn devies dat ik liever elders opnieuw begin - weliswaar met een staat van dienst achter mij - dan in Nederland tegen de bierkaai te blijven vechten.

Al in 1990 werd een monumentale roestvaststalen constructie van mij in Kemijärvi, boven de poolcirkel, geplaatst en negen jaar later een stalen beeld in Vaasa, aan de westkust. Voordat wij verhuisden was mijn werk hier dus niet helemaal onbekend. Na eenmaal mijn draai gevonden te hebben, ben ik weer begonnen om in te schrijven op opdrachten. Dat was mij niet vreemd want in Nederland schreef ik al in vanaf het eerste nummer van BK Informatie (en eerder via oproepen in de NRC). De open procedure heb ik vanaf haar geboorte in Rotterdam meegemaakt; nu is het er meer besloten dan ooit. In het begin van de jaren zeventig schreef je in door het doen van een voorstel. Sommigen maakten zelfs kant en klare ontwerpen. Op die manier leverden soms tientallen collega's ongehonoreerd ontwerpen af. Dat werd dus snel onderkend en werden alleen documentaties verlangd - immers, een commissielid moet toch deskundig genoeg zijn om zich daarop een oordeel te kunnen vormen. Maar de jonge, pas beginnende kunstenaars die nog geen staat van dienst hadden waren best bereid een gratis ontwerp te maken. Dat ging dus niet meer en waren zij aangewezen op Voorburg. Maar ik had in die tijd zitting in diverse adviescommissies en kon mij, met andere collega's best een oordeel vormen over de mogelijkheden van een jonge collega die foto's van een beginnend oeuvre inzond.

Enfin, wat blijkt: in Finland verlangen de meeste commissies schetsvoorstellen. Dat was iets waar ik aan moest wennen. Maar zo'n inschrijving wordt hier in de vorm van een wedstrijd gegoten. Er zijn prijzen aan verbonden die qua bedrag vergelijkbaar zijn met een goed betaald schetshonorarium in Nederland. Eerst doe je een summier voorstel. Daarmee hebben de inzenders wel hun creatieve arbeid erin geïnvesteerd. Dan wordt een klein aantal geselecteerd, gehonoreerd en uitgenodigd een schetsontwerp te maken. Na de jurering, worden prijzen toegekend. Gaat de opdracht door, dan loopt het verder zoals in Nederland en verhoudt het bedrag van de uitvoering zich tot het honorarium als eenderde staat tot tweederde. Ja, tweederde is het honorariumdeel. Men vindt het belangrijk dat een kunstenaar van het beroep kan bestaan. Tijdens het tot stand komen mijn opdracht in Vaasa verontschuldigde mijn opdrachtgever zich dat er niet meer in zat dan de helft. Sinds wij hier wonen heb ik op drie projecten ingeschreven. In Tampere (een grotere stad in het zuidwesten) resulteerde dit in een tweede prijs. Er zijn lang niet zoveel open inschrijvingen als in Nederland, maar het aantal beeldende kunstenaars is ook kleiner.

Een van de dingen die ik mij ten doel heb gesteld is het opzetten van een beeldenpark in Finland. In Nederland had ik in samenwerking met de Nederlandse Kring van Beeldhouwers het Openluchtmuseum Beeldenpark Drechtoevers opgezet. Dit werd in 1996 door Hare Majesteit de Koningin geopend. Vijfenzestig kilometer ten oosten van het dorp waar ik nu woon ligt een heuvelrug, Saksalanharju genaamd. Daar ben ik begonnen het Finnish Open Air Museum (FOAM) te realiseren; ditmaal samen met Marja de Jong die er het Kunstcentrum Saksala ArtRadius heeft opgericht. Het beeldenpark zal moeten uitgroeien tot het een oppervlak van honderd twintig hectaren. De helling van de heuvelrug bestaat uit bossen en velden. Het Beeldenpark Drechtoevers was gebaseerd op de gedachte dat alle beelden en installaties in bruikleen gegeven werden door de makers. Op die manier werd het een beeldenpark van de beeldende kunstenaars zelf, zonder inmenging van de eerder door mij genoemde academici. Wij bepalen het gezicht van de beeldende kunst en een beeldenpark opzetten kunnen wij ook zelf. Hetzelfde uitgangspunt heb ik genomen voor de opzet van FOAM. Afgezien van incidentele aankopen en schenkingen zullen alle opgenomen werken eigendom van de makers blijven. Deze lente ging er het eerste beeldhouwerssymposium 'less is more again' van start. Deelnemers waren, in volgorde van deelname, Kiril Prashkov uit Bulgarije, uit Nederland namen Ton Kalle, Roland de Jong-Orlando en Mari Shields (als Amerikaanse) deel en Jaak Hillen uit België. In september arriveert Varol Topaç uit Turkije. Hun ter plaatse gemaakte werken zullen, met enkele beelden van Finse beeldhouwers als Kari Huhtamo, de aanzet tot de collectie vormen.

Rondom Penttilä komen mijn eigen beelden - om te beginnen met zeven grote werken die op dit moment in Kajaani staan opgesteld. Het vierenveertig meter brede beeld 'victory' dat burgemeester Ruud Vreeman heeft 'opgeruimd' is te groot om betaalbaar te transporteren en zal over vijf maanden in Zaanstad vernietigd worden - over het Nederlandse kunstklimaat gesproken."


Lucien den Arend, victory, 1984-1987, painted steel, Zaanstad (onder A8 viaduct)

Lucien den Arend
11 augustus 2005

zie ook

www.denarend.com
www.artradius.com
www.foam.ws

www.saksala.org


search this site

3D anaglyph photographs of my sculpture
works©author: Lucien den Arend
© 1998/present denarend.com Google
this site was developed by DutchDeltaDesign
Penttilä
Seppäläntie 860  51200 Kangasniemi Finland
telephone +358 (0)44 264 12 12
 vCard Lucien den Arend - Qr code
HOME
new on this site
vantablack
use my translucent backgrounds of different opacity and color